သန္းေျခာက္ဆယ္ထဲက စာမဖတ္သူတို႔ အေၾကာင္း

ေရးသူ - ဟိန္းေဇ (Popular Journal)

မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕စာအုပ္ ႐ုပ္သံတစ္ခုရဲ႕ အေရာင္းရဆုံး Top Ten စာအုပ္စာရင္းမွာ ပါလာတာ ေတြ႕ရလုိ႔ သူ႕ကုိ ဝမ္းသာတဲ့ အေၾကာင္း မုဒိတာစကား ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ၿပဳံးပဲေနတယ္။ သူၿပဳံးေနတဲ့ပုံက အသက္မပါသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ တုံ႔ျပန္ စကားေလးေတာင္ ေျပာမလာတဲ့ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး စာေရးသူမွာ အံ့ၾသသြားရပါတယ္။ ကုိယ့္ဆရာ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနတာပါလိမ့္ လုိ႕လည္း ေတြးလုိက္မိတယ္။ “စကားေလးလည္း ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး ဆရာရယ္။ ဆရာ့ကုိ ၾကည့္ရတာ ဝမ္းသာစရာ ေျပာတာေတာင္ ဝမ္းမသာသလုိ ျဖစ္ေနတယ္” လုိ႔ စာေရးသူ ဆုိလုိက္ေတာ့ သူကအားမပါတဲ့ ေလသံနဲ႔ ခပ္တုိးတုိးေလးပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ “အထင္မႀကီးစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေျပာရမွာေတာင္ ရွက္ပါတယ္” လုိ႔ဆုိတယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့ သူက “ဆရာလည္း စာအုပ္ေတြေရးေန၊ ကုိယ္တုိင္လည္း ထုတ္ေနတာပဲ။ သိမွာေပါ့။ အရင္က စာအုပ္ေစ်းကြက္နဲ႔ ဒီကေန႔ စာအုပ္ေစ်းကြက္ အေနအထားကုိ” လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့မွာပဲ စာေရးသူ သေဘာ ေပါက္သြားရတယ္။ ဒါကုိေတာ့ စာေရးသူ သိသလို စာအုပ္ ထုတ္ေဝသူေတြလည္း သိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေရာင္းအား က်လာတယ္ ဆုိတာကုိ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ စာအုပ္ေတြကုိ ေလွ်ာ့ထုတ္ လာၾကတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္လို႔ ထင္တဲ့ စာအုပ္ေလာက္ကုိပဲ ေရြးၿပီး ထုတ္ၾကတယ္။ ရသလုိင္းကုိပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊သုတလုိင္းကုိပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ စာအုပ္ ထုတ္ေဝသူက ညည္းေနသလုိ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ေတြလည္း တစ္ဆုိင္ၿပီးတစ္ဆုိင္ ဆက္မရပ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ နိ႒ိတံ လုိက္ရတာေတြ၊ စာအုပ္ေရာင္းဆုိင္ တခ်ိဳ႕နဲ႔ စာအုပ္မ်ိဳးစုံ ျဖန္႔ေနတဲ့ စာအုပ္ ဆုိင္ႀကီးေတြပါ ရပ္သြား၊ နား သြားရတာေတြ စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႕ေနျမင္ေနေတာ့၊ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာကုိေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္သာ စာေရးသူ ၿငိမ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္သူက ဒီအေၾကာင္းကုိ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ တျခားအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာင္းၿပီး ေျပာေနတဲ့အတြက္ စာေရးသူလည္း သူေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ျပန္ေျပာေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ စာအုပ္ေစ်းကြက္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားပါ။ သူနဲ႕လမ္းခြဲလာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကုိပဲ ဆက္ေတြးလုိ႔မဆုံး ျဖစ္ေနရပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ စာေရးသူတုိ႔ စာေပေလာကရဲ႕ အေျခအေန၊စာအုပ္ေစ်းကြက္ရဲ႕ အေနအထား။ ပကတိအရွိကုိ အရွိအတုိင္း အမွန္ကုိ အမွန္တုိင္း ေရးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္မေကာင္းစရာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေတြနဲ႔ပါ။ ဂ်ာနယ္ေတြမွာလည္း ဖတ္ခဲ့ရၿပီးပါ ၿပီ။ စာအုပ္ဆုိင္ေတြကုိ ေလ့လာခ်က္အရ စာအုပ္ အေရာင္းေတြ ေလးဆယ္ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ က်သြားတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းေတြ၊ ဆုိင္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ဆုိင္ခန္းနဲ႔ဝန္ထမ္းခ ေက်ေအာင္ေတာင္ မနည္း လုပ္ေနရတယ္ ဆုိတာေတြ။ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းကလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ “စာအုပ္ေရႏွစ္ရာ၊ သုံးရာကုန္ေအာင္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ ေရာင္းခ်ေနတာကုိ စာေပေခတ္ တစ္ေခတ္ ျဖစ္ၿပီလုိ႔ မေျပာသင့္ပါဘူး” ဆုိတဲ့ စာေပဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ေရးမယ္ဆုိရင္ စာအုပ္ေတြ ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ဆရာလူထုစိန္ဝင္း ေရးသလုိ အုပ္ႏွစ္ရာ၊ သုံးရာေလာက္ပဲ ေရာင္းရတဲ့ စာအုပ္ေတြက ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ကုိးဆယ္ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ဒီကေန႔ အခ်ိန္မွာ အုပ္ေရကုိးရာ၊တစ္ေထာင္ေလာက္ ကုန္တဲ့စာအုပ္ဆုိရင္ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ရွားရွားပါးပါး အုပ္ ေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေလာက္ ကုန္သြားတဲ့ စာအုပ္ကုိေရးတဲ့ စာေရးဆရာ ကုိေတာ့ Best Seller လုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူမ်ားၾကားရင္ ရွက္စရာပါ။ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာဆုိ ထုိင္းစာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့စာအုပ္ေတြက အနည္းဆုံး အုပ္ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ကုန္တယ္လုိ႔ ေလ့လာသိရွိ ရပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း မ်ားတယ္။ စာအုပ္ေတြကလည္း မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ေတြက သူတုိ႔ဘာသာနဲ႔ ေရးတဲ့သူတုိ႔ စာေတြကုိ ဖတ္ၾကပါတယ္။ ဖတ္အား ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။

ဒီကေန႔ ႏုိင္ငံလူဦးေရက သန္းေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္တင္ လူဦးေရက ေျခာက္သန္းေလာက္ ရွိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကုိ လူတစ္သိန္း တစ္ေယာက္ပဲ ဖတ္တယ္ထားဦး။ အနည္းဆုံး အုပ္ေျခာက္ရာ ေလာက္ေတာ့ ကုန္ရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ လူတစ္သိန္းမွာ တစ္ေယာက္ေတာင္ စာမဖတ္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူဦးေရသာ တုိးလာတယ္။ စာဖတ္တဲ့အားက တုိးမလာဘဲ ပုိပုိက်လာတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ ဒါဟာျမေစတီက စခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေပးတဲ့၊ အလိမၼာကုိ ေပးတဲ့၊ အသိပညာ ႂကြယ္ဝမႈကုိ ေပးခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာေပ ေလာကရဲ႕ ေရွ႕အနာဂတ္ အတြက္ ေတြးၾကည့္ရင္ စိတ္မေကာင္းစရာနဲ႔ ရင္ေလးစရာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔သာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆုိပါရေစေတာ့။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ စာေပက အသက္ပဲ။ အမ်ိဳးသား ယဥ္ေက်းမႈမွာ စာေပက ထိပ္ဆုံးကပဲ။ စာေပျမင့္မွ လူမ်ိဳးျမင့္မွာ၊ စာေပျမင့္မွ လူမ်ိဳးဂုဏ္တင့္မွာ၊ စာအုပ္ေတြကသာ လူေတြကုိ အသိပညာ၊ အလိမၼာနဲ႔ လူ႕ဦးေႏွာက္ အဆင့္ကုိ ျမႇင့္တင္တဲ့ က်ိဳးေၾကာင္း ေျမာ္ျမင္ႏိႈင္းခ်ိန္ ႏုိင္တဲ့မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအျမင္ကုိ ေပးမယ္။ စာမဖတ္ၾကေတာ့ ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ သုတဆည္းပူး ျဖည့္မႈဆုိင္ရာ သညာသိေရာ၊ ထုိးထြင္း သိႏုိင္တဲ့ ပညာသိေရာ မရွိတဲ့ နလပိန္းတုံးေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတာေပါ့။ စကားေျပာၾကည့္လုိက္ရင္ ဘာမွမသိ၊ အေပၚယံသိတာ ၾကားတာေလးေလာက္ကုိပဲ အဟုတ္ထင္။ ဒီေနရာမွာ ႀကဳံရပုံေလး တစ္ခုကုိလည္း ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ တေလာက မိတ္ေဆြ ပင္စင္စား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ သူကအရာရွိဘဝနဲ႔ ထြက္လာတာပါ။ သူကစာေရးသူ စုဖုရားလတ္ မိဖုရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာအုပ္ေရးတာသိလုိ႔ အဲဒီမိဖုရားအေၾကာင္းကုိ သူ႕မိတ္ေဆြေတြ ေရွ႕မွာ ေျပာလာပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ကေတာ့ စုဖုရားလတ္က မေသခင္မွာ ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲတာပဲေနာ္။ သူ႔ၿခံထဲက ပန္းကေလးေတြကုိ ခူးၿပီး၊ သူကုိယ္တိုင္ ဗန္းကေလးနဲ႔ ထြက္ေရာင္း ရတယ္ဆုိပဲ” တဲ့ေလ။ သူေျပာလုိက္တာ အဲဒီလုိ ယုတၱိမဲ့တဲ့ စကားေတြ။

ရွိပါေသးတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္ခင္ကာလက၊ ရန္ကုန္လုိၿမိဳ႕မွာ ေနေနတဲ့ ေခတ္လူငယ္ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ျဖစ္ပုံကုိ ေျပာတာပါ။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္က လူငယ္ဂီတသမား တစ္ဦးကုိ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အျမင္ကုိ ေမးတာပါ။ သူေျဖတာက ဒီလုိပါ။ “ႏုိင္ငံေရးေတြ ဘာေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ နားလည္း မလည္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဂီတသမားဆုိေတာ့ သီခ်င္းေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခ်င္တယ္။ ဆုိခ်င္တယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ထင္တာပါပဲ” တဲ့။ က်န္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ ေရးမျပေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြဟာ အနာဂတ္ကုိ ဦးေဆာင္ရမယ့္ လူငယ္ေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ စာမဖတ္ၾကဘူး ဆုိတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ စကားေျပာလုိက္တာနဲ႔ သူ႕အဆင့္က သိရသလုိ သိသာထင္ရွား ေနပါတယ္။ နယ္ေတြ ေရာက္သြားလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေတာင္ မသိၾကပါဘူး။ မၾကားဖူးၾကပါဘူး။ ႏုိင္ငံလူဦးေရ သန္းေျခာကဆယ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အိမ္ေထာင္စုေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အိမ္၊ ဘယ္မိသားစုေတြ စာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ ပါသလဲ။ စာအုပ္ ဝယ္ဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ အိမ္အလြန္ရွားပါတယ္။

စာအုပ္ေတြ ေစ်းႀကီးလုိ႔ ဝယ္မဖတ္ ႏုိင္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ေတြမွာ ငွားမဖတ္ႏုိင္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ အေရာင္းဆုိင္ေတြ၊ အငွားဆုိင္ေတြ မွာသာ လူမစည္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ၊ ဗီဒီယုိ႐ုံေတြ၊ ဖုိးခ်စ္တုိ႔၊ ဟန္ဇာမုိးဝင္းတုိ႔ ႐ုံေတြမွာေတာ့ လူေတြ စည္ေန ပါေတာ့တယ္။ လုိက္ဖ္႐ိႈးပြဲေတြ သီခ်င္းဆုိတာေတြ က်ေတာ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ေသာင္းခ်ီလည္း ၾကည့္ၾကတာပါပဲ။ စာေရးသူတုိ႔ လူမ်ိဳးက ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ အေပ်ာ္ကေတာ့ အလြန္မက္ပါတယ္။ မဟုတ္တာဆုိ အကုန္ အတုယူပါတယ္။ တေလာက ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ အတြက္ အမွတ္တရပြဲ က်င္းပတာမွာ အဲဒီပြဲကုိ ဦးေဆာင္ စီစဥ္တဲ့ စာေရးဆရာက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူအခမဲ့ စာၾကည့္တုိက္ေလး တစ္ခု ဖြင့္ထားတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒီကေန႔အခ်ိန္မွာ စာမဖတ္သူေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတဲ့အတြက္ လုပ္ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ “စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး” လုပ္သလုိ၊ “စာမဖတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး” ေတြကုိလည္း လုပ္ၾကဖုိ႔ လုိအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသြားတဲ့ အတြက္ အဲဒီပြဲကုိ တက္လာၾကတဲ့ စာေရးသူ အပါအဝင္ စာေရးဆရာေတြ အားလုံး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ စာမဖတ္သူ ပေပ်ာက္ေရးပါ။ ဒါသိပ္အေရးႀကီးေနပါၿပီ။