ေျမတြင္တူးဆြ ယုယသည့္ပန္း
မပြင့္လန္းခင္ သူ၏ရင္မွာ
ၾကင္နာပါ၏...။
ေနေလမိုးထဲ မညႈိးႏြမ္းေစ
ရြက္ႏုေဝေအာင္ ခ်ိန္မွန္ေပါင္းသင္
ႏွလံုးရႊင္၏...။
ႏူးညံ့သည့္ပန္း သူလက္ၾကမ္းႏွင့္
ငြားငြားစြင့္လွ်က္ ပင္ထက္ပြင့္လာ
ပီတိျဖာ၏...။
ပြင့္လာသည့္ပန္း မနမ္းရက္ပါ
အလွသာၾကည့္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္
အိပ္မက္ေနမည္...။
ပန္းပ်ဳိးသူလက္ အခူးခက္လည္း
ဆုူခ်က္ဒဏ္သင့္ ျပစ္တင္ခြင့္ပင္
မဝံ့ရဲပါ...။
ပန္းေသြးေရာင္စံု ရနံ႔ထံုမွ
ခူးဆြတ္ယူပန္ ေကသာဆံထက္
ျမင္ရက္ေနမယ္...။
သူျမတ္ႏိုးလို႔ သူမို႔ပန္ေလ
တင့္တယ္ေနလွ်င္ မ်က္ရည္ၾကည္ႏွင့္
လြမ္းဝံ့ပါရဲ႕...။
သူပ်ဳိးသည့္ပန္း တစ္ပါးနမ္းမွ
ဘယ္ဘက္ကနာ မေျဖသာလင့္
ရင္မွာနင့္၏...။
ပန္လို နမ္းလို ခူးဆြတ္လိုလွ်င္
သူရင္ခြင္ထဲ ႏွလံုးကြဲေစ
ခြင့္ျပဳေနမည္...။
သို႔ေပမယ့္ေလ ခူးယူေျခြခ်
ေျမမွာခ၍ ေျခာက္ေသြ႕ညႈိးႏြမ္း
ငိုရင္းလြမ္းျပီ...။
မပိုင္သည့္ပန္း မနမ္းရက္ပါ
မဆြတ္သာလည္း ဝမ္းမနည္းတတ္
သူ၏လက္ဝယ္ ေနာင္ပြင့္မယ္ဆို
အျမဲလိုပင္ ယုယခ်င္၏။
ဥယ်ာဥ္မႈးရင္ ငါျမင္ခ်င္မိ
ငါဝင္ၾကည့္သည္ ပီတိျဖာေဝ
ရင္ႏြမ္းေၾကလွ်က္ ေနတတ္အျမဲ
ေက်နပ္ရဲသည့္ ႏွလံုးလွသူ
အပူခ်ဳပ္ထိန္း အစဥ္ျငိမ္းခ်မ္း
စိတ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္ ေသလမ္းေျဖာင့္၏။
ေအာ္.....
ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျဖစ္ရပါလွ်င္
သူ႕လိုငါလည္း အျမဲအစဥ္
ဥယ်ာဥ္မႈးပင္ ျဖစ္ခ်င္၏။ ။
0 comments:
Post a Comment